In een uur en 2 minuten van P119 naar de P3 garage, het was dus rustig op de weg, dat is duidelijk. We mogen zowaar in de nieuwe garage, want de eerste opgang is afgesloten. Staan we wel 50 meter van de lift af, maar dat is overbrugbaar 😊 De bus zet ons af bij balie 26 en ook daar verloopt het vlotjes. Tot daar gaat alles goed. Door de knieklachten van Marion pakken we de lift (de roltrap doet het niet) en kunnen een verdieping hoger nauwelijks de lift verlaten. Jam-packed is het juiste woord. Zo druk hebben we het nog niet gezien bij de tassencontrole en we verspillen hier dan ook een ruim half uur.

We waren er al vanuit gegaan dat het na de scanpoort nog wel even iets langer kon duren want Marions rolkoffer is meestal wel onderwerp van extra controle, zeker nu met alle pilletjes en voedingskabeltjes er in. Maar nee, deze keer was het mijn roller die in een lange rij voor extra controle kwam te liggen, en die door een wisseling van de wacht nog wel even zou blijven liggen ook. Nu zijn we traditioneel altijd vrij vroeg op Schiphol, dus geen paniek. Maar sommige van de medewachters dachten daar anders over, zeker omdat er gewoon helemaal niets in gang werd gezet om nu eindelijk eens aan het werk te gaan. Zal wel protocol zijn daar, eerst 10 minuten ouwehoeren.

Toen de trein weer op gang kwam moesten de meeste van mijn voorgangers ook daadwerkelijk de hele koffer uitpakken, maar de mijne moest even los, stokje met een doekje erdoor om te kijken of ik mijn semtex niet vergeten was (gelukkig wel 😉) en ik mocht weer door. Nog wel even gevraagd wat de scan van mijn koffer dan liet zien; helemaal niks, random controle. Bij de paspoortcontrole stond dezelfde meute in de rij, maar hier werd gelukkig EVE gehanteerd, zodat de Hollanders in een apart vak door de automatische poortjes mochten en we 5 minuten later “aan de andere kant” staan, en waar na een straffe wandeling en de nodige inkopen een welverdiend welkomstdrankje wacht.

Inchepen doen we tegenover Murphys op D10 en ook dat verloopt vlotjes, op de altijd aanwezige handbagageopslag na, en kunnen we plaatsnemen op onze zetels. En wat voor zetels. Normaal zitten we altijd aan de rechterzijde van de 767-300, maar omdat Marion nog al last had van de rechterschouder en daardoor slecht kan hangen/leunen tijdens de slaapuurtjes besloten we te gaan verkassen naar links. Maar op links zit op “onze” rij 17 het personeel tijdens de overtocht, dus adviseerde United rij 18. Ook goed, zou je denken. Maar nee, net goed, zelfs beter. Tussen rij 17 en 18 zit namelijk meer ruimte dan waar dan ook (zelfs de nooduitgang) want daar komt het gordijntje ter afscheiding van wat ze op 16 en 17 allemaal uitspoken. Van dat gordijn merk je niks, ik heb zelfs niet gemerkt dat ze het ophingen, maar de beenruimte blijft eindeloos.

De overtocht liep voorspoedig, grotendeels met de oogjes toe, de maaltijd behoorlijk smakelijk, de warme turkey sandwich net voor aankomst zelfs zeer, en de bijna 8 uur waren zo voorbij. Aankomst op Washington Dulles International Airport was wonderlijk. Ondanks dat er zeker 3 internationale vluchten met ons aankwamen, en we dankzij ons beider knieperikelen niet de rapste in het bos waren, stonden er bij Customs & Immigrations NUL personen voor ons in de (geen) rij, dus konden we bijna zo doorlopen. Letterlijk bijna, want behoudens een fotootje en de gebruikelijke vragen; Kommiedoen en Wanneerrotjeweerop waren we 30 seconden later officieel Stateside. Geen vingerafdrukken, geen moeilijke vragen, zelfs het blauwe douaneformulier mochten we houden.

De “returning Esta” kiosken waren, net als dit voorjaar in Chicago, al weer verdwenen, dus dat zal wel geen succes zijn geweest. Bij de TSA controle (om het vliegveld weer op te komen voor de volgende vlucht) hadden we geen TSA Pré (die je tegenwoordig ook kunt “kopen”), wat in dit geval een pré was, want onze rij was vele malen korter. En zo belanden we bij C4 en moeten we vertrekken van D29, waar je rustig een wandeling van een half uurtje voor uit kunt trekken met 2 geblesseerde knieën. Onderweg pakken we nog een Kerstbakkie Starbucks, zien dan IAD nog niet klaar is voor de kerst, in tegenstelling tot vorig jaar, want de tientallen kerstbomen staan nog op trolleys langs de kant. Die zien we op de terugweg wel in vol ornaat verschijnen.

Maar zover is het nog niet, we gaan eerst nog verder richting het Zonnige Zuiden. Ook die vlucht verloopt soepeltjes en 2 uur later zijn we weer home away from home. Aangezien we maar 1 koffer (met een reserve er binnenin) bij ons hebben spoed ik me vast naar de garage want in tegenstelling tot Washington Airport, waar je wel een spreekwoordelijk kanon kon afschieten, is het hier poepiedruk, en we willen een goede auto (of indien aanwezig een dikke truck 😊). De voorkeur, vooral van Marion, bij de SFAR (Standard SUV) gaat uit naar een Ford Explorer, maar de enige die er staat wordt net voor m’n neus weggekaapt. Er is keuze genoeg, verscheidene Chevy’s, GMC’s en ook buitenlandse automobielen, helaas geen dikke trucks, maar iets verderop valt mijn linkeroog (de rechter kijkt in het vestzakje) op de Dodge Durango, normaal een FFAR (Full Size), een auto die ons in Seattle zeer goed bevallen is, en dus sleutels zitten erin, dus die is ons. Ik sluit hem af, stop de sleutel in de zak en wacht op Marion voor overleg.

We zijn er samen snel uit en laden de zooi in. Vol in het leer, alle denkbare opties, waaronder Navi (je weet maar nooit of je het nodig hebt) en ook het o zo fijne (en werkende) SiriusXM. Bovenal staan er op de achterzijde 2 leuke toevoegingen, A4 en R/T. Het eerste betekent dat alle 4 wielen meedoen aan het rijwerk, leuk, en het tweede slaat op de motor, 5.7 liter in plaats van de karige standaard 3.6.

IT’S A HEMI 😊😊😉

En dat is te merken ook. Sjeeeses, als je hem vloert zit je zo op de 90 MPH, Straight To Hell, zoals Ozzy al zei. Ik heb dat natuurlijk alleen maar even voor de test geprobeerd, dat snapt U toch 😀 Wij gaan Straight To Publix voor de broodnodige ontbijtboodschappen en steken om klokslag 10 uur de sleutel in Primrose Drive, 21 uur na vertrek van de Rembrandtlaan. We zijn weer thuis, en het is 21°.