(no offense intended 😊)

We zijn van ons zelf niet van die wandelaars, laat staan trailers, hooguit trailer-trash 😉, maar na de ervaring van de vorige reis, een tripje naar de bar die geen bar was (Circle B Bar Reserve, zoek maar op) gaan we ook deze keer weer naar een Reserve, maar dan met een P, wat het ook gelijk een stuk duidelijker maakt. Disney Wilderness Preserve, door Marion op het Interweb opgedoken, getriggerd door de naam. We hebben namelijk goede herinneringen aan Fort Wilderness waterpark River Country, ook van Disney, maar al weer bijna 30 jaar gesloten, het waterpark althans, dus als we hier vandaag net zo veel plezier beleven is het voor ons goed.

Dus gaan de twee verrotte linkerknieën op pad voor de langzaamaanwandeling door de natuur. Aangekomen bij het adres, ongeveer 40 KM bij ons vandaan, net buiten Poinciana voor de kenners, staan we voor een privéweg van Disney, een KM of 3 lang met om de 150 meter een soort van chicane, ongetwijfeld bedoeld om de snelheid uit de vehikels te halen`, maar schitterend om zo snel mogelijk te nemen (er is toch geen ander verkeer inde buurt). Dat begint al goed 😊 Aan het eind van het circuit ligt het Welcome Center, helemaal op zijn Disneys. Mooie gebouwen, kompleet (volgens de borden) gemaakt uit duurzame materialen en de omgeving, grasvelden gemaaid als waren het biljartlakens. Daar kunnen ze bij de gemeente Zwolle nog wat van leren.

Nu is dat duurzame wat relatief. Er liggen een soort van zonnepanelen op, maar veel stroom zullen ze daar niet van hebben. Sowieso iets wat ons hier al jaren verbaast, zonnepanelen. Je hebt hier zeker meer dan 300 dagen zon, en niet zo’n beetje zon, gewoon volop zon. En toch zie je bijna geen panelen die die zon kan gebruiken. Op weg hiernaartoe zien we mondjesmaat wat liggen. Zo weinig dat het gewoon opvalt. Daar zouden ze eens wat mee moeten doen (vrij naar Johma). In het Welcome Center liggen kaartjes met de trails erop en een uitleg van wat je zo allemaal tegen kunt komen aan plant en dier. En dat is nogal wat. We besluiten niet de langste, niet de kortste, maar de middelste, rode, trail te doen.

En zo duiken de trekkebenende vrouw en de verwarde man de natuur in. Wel velden, maar geen wegen te bekennen, behoudens het eerste stukje, dat is een betonnen pad. Maar na 100 meter houdt dat op en laveren we tussen de RHAPIDOPHYLLUM HYSTRIX door de jungle in. Volg de rode pijlen en het pad. Dat pad is soms gras, vaak zand en af en toe modder, dus echt soepeltjes lopen is een uitzondering. Gelukkig kon de knie wel wat oefening gebruiken ☹ Buiten de hysterische lage palmen zien we velden van een soort van Cortaderia selloana (ik zeg maar kattestaarten), maar daar blijft het dan ook bij. Halverwege de rode trail komen we bij een meer.

Ook daar beperkt zich de populatie tot 2 of 3 mussen, dus met de 4 vlinders onderweg lijkt het dat ze daar heel goed in stand zijn de boel te beschermen (preserve), maar nog beter in het verbergen ervan. Geen kip te zien, de hele trail niet. Zelfs geen Anhinga, zeg maar de Floridiaanse zeemeeuw, die je hier normaal bijna niet kunt ontwijken. Of de Sandhill Crane, die zelfs bij ons door de wijk paraderen. Volgens ons zijn ze allemaal op wintersport. Aan het meer was het, zoals eigenlijk overal wel, heerlijk rustig. Er stonden wat bankjes en daar hebben we fijn uitgerust voordat we weer terug moesten hobbelen. Ook de terugweg gaf geen teken van leven. Het is maar goed dat Disney hier geen entree heft, want dan hadden we ons geld teruggevraagd.

Zelfs de beloofde giftige slagen gaven niet thuis, en zo hadden wij het idee dat, behalve de moeizame maar wel erg stille wandeling, we 2 uur kwijt waren geraakt die we nooit meer terugvinden. De weg terugvinden was een stuk makkelijker, en na een lunchstop en de verplichte Walmartstop genieten we thuis nog even van koffie, zon, zwembad en jacuzzi. Voor de maaltijd is de keuze ook snel gemaakt, het is tenslotte Deutsche Dienstag, dus we doen weer een poging bij de German Grill.

 En vanavond zijn ze inderdaad wel geopend, en is het zelfs al gezellig druk, hoewel niet vol. Bij binnenkomst worden we gelijk geroepen door een gezelschap aan 1 van de tafeltjes. Het blijken een viertal “onbekende” bekenden, ook dit keer weer van diverse fora èn van diverse zaken. Arjan en Ina, ook Floridaverslaafd en ook met een eigen huis hier (net als RJ en Caroline van de koffiedate) kennen we van de social media, en hun gezelschap, Teo en Trudy, kennen we, en zij ons, van hun voormalig reisburo, American Vacations, waar we diverse keren tot volle tevredenheid Amerikareizen geboekt hebben. Het reisburo hebben ze 8 jaar geleden verkocht, maar hun liefde voor Florida is gebleven, want ook zij hebben hier een woonstede. Herinneringen worden opgehaald en weetjes uitgewisseld, kortom ook weer een leuke ontmoeting. Zo zie je nooit een “bekende”, zo wordt het dagwerk 😉

Maar dan is het toch tijd om te tafelen, en het begin is niet verkeerd. Warsteiner van de tap. En de serveerster is opgetogen dat we haar in haar eigen taal aanspreken. We geven aan dat we hier Sonntag ook al waren. Entschuldigung, maar de Sonntagabend liep zo slecht dat de zich maar beperken tot de lunch. Hebben ze zelf ook wat vrije tijd. We gaan voor de Wiener en de Zwiebel en komen erachter dat het wel heel kleine olifantjes zijn die hun oren eraan gegeven hebben. Maar dan wel allebei voor 1 portie, dus er is genoeg. En het smaakt ook zeer genoeglijk, net als de Kartoffelsalat. Een goede tip en echte aanrader, de German Grill. We beloven dan ook zeker terug te komen, en moeten dan ook maar eens opbiechten dat we Holländer zijn. Dat zal aankomen 😊

 De koffie is thuis op z’n Hollands, maar wel geroosterd in Colombia en we maken ons op voor een CBS televisieavondje. Al onze favoriete NCISsen komen voorbij, en we zijn er ondertussen ook achter dat de villa een nieuwe set-top box (een soort Ziggo Horizon) heeft dus we kunnen pauzeren, spoelen enzovoorts. Dat maakt het kijken hier (3 minuten TV – 2 minuten reclame) een stuk makkelijker. En zo komen we op rolletjes de avond door. Morgen wordt het nog warmer, 27° wordt er voorspeld, dus gaan we de Atlantische Oceaan maar eens opzoeken. Maar dat hoort U wellicht morgen.