We gaan het huis verlaten. Weliswaar voor 1 dagje/nachje, maar toch. We zoeken het zonnige Zuiden op. Niet dat het veel uitmaakt, net als hier is het in Hollywood ook gewoon 82F = 28°C. Hollywood hoor ik U zeggen? Als in Tinseltown, Fakecity, met al die zogenaamde filmsterren, Links als Rusland, totdat je ze aan de knip komt? Nee, totaal niet, wij gaan naar Hollywood aan deze kant van het land, net boven Miami, naar de rocksterren, in dit geval Southern Rocksterren, sterker nog, DÈ Southern Rocksterren; Lynyrd Skynyrd, bezig aan een langdurige Farewell Tour.

Ze treden deze keer op in het Seminole Hard Rock Hotel & Casino , en dan in het Hard Rock Live, een mooie grote zaal waar 7000 m/v etc. in kan. En met een subliem geluid, kan ik U nu zeggen. We hebben ze hier al eerder gezien, maar in een, toen nog, kleinere zaal. Goede vooruitgang dus. Het pas nieuw geopende hotel is net zo subliem, in de vorm van een gitaar, prachtig. De weg ernaartoe is ongeveer 360 kilometertjes en een groot deel ervan doen we over de Florida Turnpike, de tolweg die Centraal en Zuid Florida verbindt. Kost een paar cent, maar schiet wel lekker op. En om de 60/70 kilometer heb je er Service Plaza’s, wel zo handig, voor zowel de inwendige als uitwerpende mensch, en natuurlijk de automobiel. De Dodge lust met z’n 1 op 8 af en toe wel een beetje 😊.

Als de goedgevulde sandwich er weer in zit zijn we ongeveer halverwege en pakken we een stukje zuidelijker de Interstate 95 voor de laatste, tolvrije, 120 KM. 2x 5 banen en toch nog onbenullig druk deze vrije Zaterdag, maar slalommend komen we uiteindelijk bij de afslag Hollywood. Dan is het nog 2 brugjes over (West Lake en Stranahan River) naar de eilanden, waar Marion een heel leuk hotelletje heeft gevonden, Villa Europa Hotel, minder dan een minuut lopen van het brede zandstrand. We worden ontvangen door een Hispanic (Mex of Cubaan, dat wordt niet duidelijk), die werkelijk geen letter Engels spreekt. Hij geeft ons een papier met daarop onze naam, kamernummer, code van het deurslot en de WiFi en nummer van de (eigen) parkeerplaats. Hij heeft een sponsorshirt aan van AMG/Mercedes & Lewis Hamilton, dus proberen we hem in ons carbón-espanol aan te moedigen voor de race van morgen en “onze” Max. Hij begrijpt er geen ene culo van, dus laten we het maar zo. De kamer is schoon, ziet er goed genoeg uit en de zon schijnt.

Het is goed druk op het strand, en aan de boulevard erlangs is van alles te beleven. Winkeltjes, restaurantjes en zelfs een Margaritaville Resort met veel entertainment. Dat is wel zo’n beetje 1 van de weinige grote hotels hier. Heel veel, net als het onze, kleine hotelletjes, 10/20 kamers, misschien niet allemaal heel modern, maar wel uiterst gezellig aandoend. Na het strandbezoek is het voor ons tijd om naar dat hele bijzondere hotel en zijn omgeving af te reizen. Ongeveer 20 minuten later arriveren we bij het niet te missen bouwwerk. En schuiven de Dodge in de Winners Garage 😉

Bij de Box Office worden onze Will-Call kaarten (entreebewijzen voor de buitenlandse gasten) opgehaald en dan is er nog tijd genoeg om even plaats te nemen achter 1 van de duizenden gokkasten, in dit geval Marion’s favoriet. Want daar ontkom je nooit aan in een serieus casino, gokken. Het is vrijwel onmogelijk om ergens, zeg maar hotel, restaurant, concertzaal, plee, te komen zonder dat je langs de kasten en tafels geleid wordt. Daar kun je je tegen verzetten, of er een verzetje van maken. Wij doen het laatste en spelen allebei een half uur, met een winst van wel $0,10. Dat is altijd nog beter dan het verlies van de inleg 😊

Dan is het tijd voor een lichte maaltijd, dus een hotdog, ook een favoriet van Marion, gaat er wel in. Alleen deze niet helemaal. Hij is niet alleen footlong maar ook nog eens dickdik, dus een beste hap, genoeg om de hele avond op te teren. En dan is het tijd om in de rij te gaan voor het concert. Dat is al een fenomeen op zich. Bij andere concerten staat er een hele kluit volk voor de poorten, maar in dit casino is het een rij, meanderend door het hele casino en voor verbazing zorgend voor diegene die niet weten wat een Skynyrd publiek is, één grote, luidruchtige familie. En daar zouden ze later op de avond nog een keer van opkijken.

Onderweg komen we, als Jeff Fa Fa Dunham fans (note; we hebben net kaartjes gekocht voor een show volgend jaar), nog een bekende tegen en dan is het de zaal in. Dat gaat heel soepeltjes en we zoeken eerst onze zetels maar eens op. Mooi midden voor het podium op het eerste balkon, alleen is het er stervenskoud. De airco staat op standje Iglo, dus liften we weer even terug naar beneden waar ze warme kleding verkopen. En op al die kleding staat ook nog eens de naam en/of afbeelding van de band van vanavond. Dat kan geen toeval zijn. En zo maakt het casino toch nog winst op ons, want echt weggeven doen ze het hier niet. Maar we zijn er blij mee, en niet alleen omdat het de kou enigszins draaglijk maakt. Wat ze ook niet weggeven zijn de consumpties; 6 dollar voor een flesje water en het dubbele voor een biertje. Zo blijf je wel nuchter, iets wat niet iedereen lukt overigens, die bekijken het concert door heel andere, bijna dichte, ogen 😀 . Maar de kou trotseren was in dit geval helemaal de moeite waard. Het was GE-WEL-DIG !!

Het voorprogramma, de Curt Towne Band, ook Southern Rockers, ook uit Jacksonville FL, was ook geheel niet verkeerd, maar wel van een andere orde als de headliner. Alle toppers kwamen voorbij, hetzij een paar minder dan onze laatste US show, in Jacksonville vorig jaar. Daarvan hebben we ook nog de live-cd aangeschaft (we waren er tenslotte bij), die hier, in samenwerking met de band, verkocht werd door de lokale “shriners” die hiermee geld inzamelen voor goede doelen, in dit geval een kinderziekenhuis. De uitsmijter was zoals altijd de wereldhit Freebird, samen met Sweet Home Alabama de bekendste nummers van Lynyrd Skynyrd. Een wereldconcert, en dat vonden niet alleen wij, want toen de 7000, overigens ook weer heel soepeltjes, de zaal verlieten werd het hele casino nog even getrakteerd op wat liederen en leuzen, waar van de bekende kreet USA USA !! x 25 voor alweer vele verbaasde gezichten zorgde, en voor veel luid applaus van diegenen die het wel doorhadden 😊. Kippevelmomentje hoor.

Als een ware editor heb ik de Lynyrd Skynyrd video op verzoek van JoepTjoep Pravda inmiddels aangepast. Was toch al niet zo’n fan van AC Donald Duck DC

Velen bleven achter, velen reden uit, en dankzij de Local LEO’s ging ook dat vlotjes en waren we zo weer onderweg naar het strand. Daar genieten we nog even van de Breeze en duiken dan onder.

ZONDAG

Ontwaken we op tijd, want het is tijd voor Max. Gevonden op ESPN zien we dat Max niet de winst in de eerste bocht pakte, zoals vader Jos even ervoor in een interview gehoopt had. We kijken niet de hele race, want we moeten zelf nog een stukje racen, de hele 360 KM terug. Maar we volgen Max wel via NOS teletekst en MiFi. Wie hem dankzij ons ook volgt is de Hispanic medewerker van gisteren, die nietsvermoedend in het, ietwat rommelige, kantoortje zit als we uitchecken. Marion probeert hem via Google Translate, en zelfs zijn eigen telefoon waarmee hij de baas belt om te vertalen, dat er echt een race aan de gang is. Ten langen leste troont ze hem mee naar onze kamer, zet de TV weer aan en dan wordt het duidelijk. Hij is helemaal in de wolken, of nubes, zo U wilt. Onderwijl (het ging niet soepeltjes) klik ik nog even een pic van een leuke mini aan de overkant. En dan is het toch echt tijd om te gaan.

Over de twee brugjes slaan we rechtsaf de US1 op, waar 100 meter verderop onze ontbijtleverancier zit, U raadt het al, de Mac. Niet alleen voor de koffie deze keer, maar ook Egg McMuffins en verse jus komen op het scherm voorbij. Goed gevuld duiken we de I95 weer op die we nu een stuk verder volgen dan gisteren, om die bij Port St. Lucie te verruilen voor de Turnpike, die tot hier nagenoeg parallel met de I95 meeloopt. Marion schiet nog een fotootje van een bord dat ze grappig vind en gisteren al gezien hadden, en we doen weer een (andere) Service Plaza aan voor koffie en cake. Ruim 3 ½ uur na vertrek draaien we Lindfields weer in. Misschien toch iets te hard gereden, net Max 😉

De rest van de dag werk ik aan dit epistel, hang wat in de zon en wilde nog zwemmen of bubbelen. Daar is het voor mij niet van gekomen, want je hebt een deadline of niet, toch? Aan het Turkey Run fotoalbum kom ik niet eens toe, dat is voor morgen. In het kader van het strandbezoek kiezen we vanavond voor de Bahama Breeze, dat is sowieso altijd goed, ook zonder zeezicht. Tot morgen.