De drugs lijken te werken want het roggelen is op z’n retour. Dayquil/Nyquil that’s the answer, met wellicht een beetje huppelwater uit de illegale sfeer erbij 😀 Het wordt tijd de verhuisdozen van zolder te halen, want vandaag is onze laatste volle dag hier, en deze keer blijft er weer meer achter dan waar we mee gekomen zijn. De zomerkleren zijn we, volgens de berichten, in Nederland voorlopig niet nodig, dus die mogen blijven. Ondanks dat raakt onze ene koffer toch vol.

Ook de dag van vandaag werkt daaraan mee, want het verdwijnen van Bass (hier in Orlando, ze zitten nog wel in Daytona, Tanger Mall) heeft Marion toch aan het zoeken gezet naar wintertruien zonder wol. Niet alleen allergisch voor geneuzel, maar ook voor wol, van die dingen. Dus gaan we net voor de lunch richting de Ouwe Zeeman, want die heeft ook de nodige niet-wollige hansopjes. En die zitten op Lake Buena Vista Factory Outlets en laat nou net daarvoor de nieuwe stripmall Sunrise Plaza ziten, waar ook niet geheel toevallig een Five Guys zit. De pattys worden omgeroepen en we zitten lekker buiten te genieten, het is 25°, van de Little Ones als er naast ons 2 tafels bezet gaan worden door een groep ongure mannen, allen voorzien van een schietwapen aan de broek. Marion spot gelukkig ook nog hier en daar een badge, aan de broek of aan een touwtje om de nek, dus zijn we gerustgesteld. De lokale “plain clothes” afdeling van de Hermandad lust ook een burgertje.

En een mooi burgertje het is. We belanden bij de familie van onze Zeeman en Marion slaagt er bijzonder. Omdat ze nog zoveel korting geven kan er nog wel een extra truitje bij, en met een volle zak vertrekken we weer richting Lindfields. Daar vullen we de dozen en koffer en genieten nog wat van de zon en het pooldeck. Zo wandelt de middag voorbij en is het tijd voor de maaltijd. Wegens zufriedenheid komt die vanavond weer van de German Grill, en ook de schnitzelkeuze van vanavond is weer prima, net als de Warsteiner uiteraard. De avond is voor de één na laatste inpakervaringen (het restant is voor morgenvroeg), koffie en TV. Morgen gaan we op reis, de kou opzoeken.

Misschien dat er nog een evaluatie volgt, al betwijfel ik dat, alles is al gezegd. Dan maar weer wachten tot Maart 😊

Door het wat frisse weer voelde ik me gisteravond al niet echt fris. Blijkt dat ook de griepprik dit jaar weer goed werkt, je krijgt er altijd een griepje van ☹ De borrel heeft enigszins geholpen, net als het extra dekbed 😮 ,want vanochtend gaat het weer redelijk. Een groot voordeel van de wat killere periode is dat onze tocht van vandaag alleszins nut heeft. Hoe kouder, hoe beter. Want dan komen ze in groten getale, de manatees, naar Blue Springs State Park, een kilometer of 100 ten noorden van hier. Uiteraard maken we eerst nog een tussenstop in DeBary, voor onze vaste koffieMac, ook deze keer met een speciaal feestcakeje. Als we aankomen bij het State Park zien we wat de (relatieve) kou voor invloed heeft.

Meer dan 500 vandaag, 300 meer dan vorige week (van horen zeggen), dus we hebben zat te kijken. En te fotograferen, al moet je geen spectaculaire dingen verwachten van de logge knuffelbeesten. Maar het blijft wel mooi om te zien, en ze hebben het park mooi ingericht zodat iedereen ruim de kans krijgt om ze te bewonderen. En natuurlijk ook de rest van het wilde leven in het park. Alleen de alligators willen niet erg bijten vandaag, zeker te koud 😊 Ook voor deze fotoreportage maak ik maar een aparte pagina aan. Dan kunnen de liefhebbers (zoals voor alle fotopagina’s geldt) de foto’s op het gemak bekijken, en hoeven de niet-liefhebbers het niet aan te zien.

Het is perfect weer voor ‘a walk in the park’, beetje fris, strak zonnetje en iedere dollar van de zes van de entree meer dan waard. Op een gegeven moment heb je wel genoeg zeekoeien gezien. Volgens een Amerikaanse dame waren het er maar 507 in plaats van de vermelde 508, dus wilde ze haar geld terug 😀 Wij gaan in ieder geval wel terug. En wat we ook terugkrijgen is antwoord van Bahama Breeze. Zat ik Zondag nog te pochen over dit restaurant, waren we toch genoodzaakt een soort van klacht in te dienen. Ze hadden namelijk een min of meer extra Wintermenu, en daar stonden een paar dingen op die ons wel aanstonden. O.a. de cocktails, waarbij de ober eerst even aan de barkeeper moest vragen of die “konden”. Die kon ze niet maken. No Sweat, dan maar een Painkiller. In tegenstelling tot onze gewoonte wilden we wel een voorgerecht, de (zeg maar) kipsaté om te delen, al was de naam vele malen exotischer. Ook dit was niet aanwezig, dus beetje meer geïrriteerd. Dan maar het heerlijk lokkende hoofdgerecht van dit speciale menu. Ach, wat jammer nou, is waarschijnlijk op. Beetje meer geïrriteerd dan maar; doe dan de rest van die winterkaart maar. Blijkt er helemaal niks van te krijgen, gewoon omdat ze de zooi niet in huis hebben gehaald. Vandaar de klacht, via Facebook en Messenger uiteraard, want ter plaatse was het excuus dat we bij de manager moesten zijn, een dame die ons handig, dat moet gezegd, wist te ontwijken.

Het eten, en drinken, was zoals altijd goed hoor, maar we vonden het een slechte service, reclame te maken (ook met spandoeken buiten) voor iets wat je helemaal niet verkoopt. Het management boven de manager vond dit ook, en nu hebben we een tegoedbon van 25 dollar. Moeten we er nog maar een keer heen, van het nieuwe Wintermenu bestellen😊 Nu hadden we wat extra uit te geven, dus op naar de Florida Mall voor wat geheimpjes van Victoria, check; afgevinkt. Volgende stop; Premium Outlets I-Drive, waar een favoriete winkel van Marion, Bass, ondertussen verdwenen is. En wij dus ook maar verdwijnen, een halve kilometer verder, naar Tommy, een andere favoriet. Daar wordt diverse malen “geslaagd” geroepen, en zo is iedereen blij.

Bedoeling was om aansluitend, want toch in de buurt, bij Tu Tu Tango de maaltijd te gebruiken, maar mijn conditie was weer zover opgebrand dat de voorkeur naar huiswaarts ging. En vlak bij huis pakken we de maaltijd op. Een gezonde deze keer, van Panera Bread, met uiteraard een kippensoep voor de man die onder het weer zit. En het is waar, je knapt er (iets) van op, dus het tikwerk van dit en het vorige verslag is veiliggesteld. Alles voor de lezers, toch 😉

Morgen is weer een HE-LE-MAAL NIETS dag, behalve dan dat ik bezig ga met de 2 fotoseries die er dan hopelijk morgen opstaan. Of dat lukt, wie zal het zeggen. Ik zeg niks.

Verlaat verslag van de Dolle Dinsdag. Dat komt ervan als je zo veel dingen op de planning hebt. Voorheen was er nooit een planning, en kwamen de plannen bij de dag. Maar de laatste paar bezoekjes aan deze mooie staat worden er dingen gepland, en zeker als je ergens kaarten voor moet reserveren is het wel net zo handig dat je er dan ook naar toe gaat. En voor vandaag stonden er zelfs 2 afspraken op de kalender. De eerste was helemaal voor mijzelf, en al relatief vroeg in de dag. Om 11 uur ga ik weer naar Mr. Nicholas, deze keer zonder Marion, voor wat nieuwe decoratie. Marion blijft thuis, gaat wat werken om de kosten van de vakantie iets te drukken. Gekheid natuurlijk ! Oké, ze gaat wat werken, maar meer omdat ze geen zin heeft een uur of 2 ½ toe te kijken en niks te doen.

Dat heeft ze al vaak genoeg gedaan, en weet onderhand wel hoe het in zijn werk gaat. Ondertussen zijn ook de laatste Walmart-online pakketjes binnen. De 1, original barnstar, lag gisteren op de stoep voor de deur (ze doen hier niet zo aan persoonlijk afleveren) en de andere konden we weer oppikken bij de grote oranje toren in de winkel. Als ik uit mijn lijden verlost ben is het al ruim na lunchtijd, dus pik ik onderweg een paar Quesadilla’s mee, en staat thuis de koffie klaar. Na deze late lunch gaan we direct weer op pad, naar fase 2 van de Dolle Dinsdag. Op he plan staat een bezoek aan Tropicana Field in St. Petersburg. Normaal stadion van de honkballers van Tampa Bay Rays, maar dezer dagen, tot 29 December, het toneel van Enchant Christmas, een doolhof van miljoenen lichtjes en lichtsculpturen, met daarbij uiteraard een kerstmarkt en de kans om de kerstman te ontmoeten.

De komplete fotoserie staat (of komt te staan) op de pagina Enchant Christmas in het menu bovenaan deze pagina. Maar we zijn er nog niet, we moeten eerst door de hel die Tampa heet. Ondanks alle wegverbeteringen, die de afgelopen jaren voor een totale chaos zorgden in Downtown Tampa, is het op dit moment nog steeds een bezoeking om erdoor te komen. Alleen is de chaos nu wat meer gereguleerd. We zijn er zo, in Tampa, maar het laatste stukje, langs het vliegveld en de brug over naar St. Pete’s kosten net zo veel tijd als de eerste 80 mijl. Gelukkig zijn we redelijk vroeg weg gegaan en hebben nog tijd om een hapje te doen. Pannekoeken van de Cracker Barrel, altijd goed, en Marion is ook zeer content met de gesuikerde ham. 4 mijl verderop ligt het stadion en onze inkomtijd (moest je opgeven bij aankoop kaartjes) is pas over anderhalf uur, en laat dat nou net zo ongeveer de tijd zijn om op de parkeerplaats te komen ☹ Als de Dodge eindelijk een plekje heeft gevonden is het 10 voor 8 en mogen we zo doorlopen het stadion in. Ik vraag me af hoe dat gaat als er 40.000 man in 1 keer op komt dagen voor een honkbalwedstrijd. Maar we zijn binnen.

Marion is gelijk helemaal kerstig en het moet gezegd, het ziet er allemaal geweldig uit. Dat kun je wel aan de Amerikanen overlaten. Buiten de miljoenen lichtjes is er ook nog een echte ijsbaan waar veel gebruikt van gemaakt wordt. Niet door ons, wij zij meer van de zon. Ook Santa zal ons niet ontmoeten. Ten eerste omdat Sinterklaas nog niet terug naar Spanje is, ten tweede omdat er een wachtrij van een half uur is, en ten derde, waarom wel? We dwalen wat door het doolhof, dartelen wat over de kerstmarkt, waar Marion een vliegend varken, “when pigs learn how to fly” ofwel Sint Juttemis, voor in de kerstboom koopt en gaan weer richting uitgang. De terugweg gaat razendsnel, maar de avond is dat ook gegaan.

Thuis nemen we toch nog maar een bakkie leut, ondanks het late uur, want het is weer bepaald frisjes vanavond, en van koffie wordt je warm. En ik neem voor de zekerheid nog maar een borrel 😉

Het is nogal laat geworden gisteravond. Deels door de nieuwe ontdekking van de TV, of eigenlijk van provider Xfinity. Die verzorgen namelijk ook On Demand, zoals Ziggo, maar je kunt dan ook een heel seizoen terugkijken. En wij hebben een hele serie favoriete series, die ook wel in NL draaien, maar waarvan je nooit weet of het volgende seizoen in Nederland wordt uitgezonden. En twee keer kijken is nooit een straf. En zeker The Rookie niet, dus daarmee zijn we gisteravond maar aan seizoen 2 begonnen. En je weet, als je eenmaal begint met bingewatchen is er geen houden meer aan 😉. Tweede, en eigenlijk hoofdreden, is het gesteggel met de Stasi van YupTjup. Het is met de nieuwe creator al een crime om wat up te loaden (duurt eeuwen), maar nu hadden ze ook nog gezeik over rechten van Thunderstruck, waarmee Skynyrd deze toer de show opent. Dat stuk hadden ze maar geluidloos gemaakt, geen gehoor natuurlijk, dus heb ik dat er maar afgesneden. Ik ben toch al geen groot fan, wel van ACDC als band hoor maar niet van Brian Johnson als zanger (aardige vent, daar niet van, en major petrolhead, but no one beats Bon Scott) , dus heel erg was het niet.

Het weekendje weg heeft toch wel veel gevergd van de mindere knibbel van de eega, en daarom besluiten we om vandaag maar eens helemaal niks te doen, of anders het hoogstnoodzakelijke. Daaronder vallen ook koffie en Tropicana, dus daarvoor duiken we even de Walmart in, maar dat is dan ook de enige activiteit vandaag overdag. Lunch ligt in de vorm van Hot Pockets nog in de vriezer en verder leven we op koffie en de zon. Het moet 1 van de koudere dagen worden vandaag, maar 18/19 graden, strakblauwe lucht en een fijn zonnetje is zo heel slecht nog niet. Alle waterparken in de buurt, en dat zijn er een paar, zijn vandaag en morgen gesloten, maar ons zwembad blijft gewoon open. Niet de grote, dat is wel erg fris, maar van het kleine broertje ernaast maken we nog goed gebruik. Die geeft in het schermpje dan ook 104F weer, toch even 40°. Dat kan minder 😊

Marion gaat weer in de slag met T-Mobile, maar slaat nu een slag over. Om via de website de MiFi op te laden is nagenoeg onmogelijk, dus doet ze het, net als vorige week, maar weer via Messenger, en dat werkt uitstekend. Zo uitstekend dat ze niet eens ons geld willen hebben, en ons, wegens de overlast, komende week geheel cadeau doen. Niet verkeerd, maar eigenlijk niet nodig, want we hadden de benodigde 10 dollar nog in ons account, en dat blijft nu staan. En dat terwijl we eigenlijk na deze week helemaal wilden kappen met T-Mobile en overgaan op een simkaart van bijv. Lyca. Dat gaan we nog even aankijken, dus. Zelf ga ik aan de slag met de foto’s en filmpjes van de Turkey Run, en hoop die vandaag af te krijgen. Ook vandaag was Youtube niet mijn beste vriend, maar dat ligt meer aan de nieuwe Creator, een bèta versie, die nog niet helemaal lekker loopt. Maar uiteindelijk lukt het.

Bovenstaande video staat ook samen met de fotoserie op een nieuwe pagina die bovenaan deze pagina in het menu staat (als alles goed gaat 😉). Voor de rest van de dag doen we weinig, zeker geen loopwerk, maar voor de maaltijd moeten we (en willen we) toch wel de deur uit. Want het is Maandag, en dat is Monday Medallion Day bij Texas Roadhouse en die willen we deze week niet weer overslaan. De temperatuur is inmiddels goed gedaald, en het is bijna meelijwekkend hilarisch om te zie hoe sommige gasten, waarschijnlijk direct uit de parken, binnen komen op flipflops, in korte broek en t-shirt en blauwbekkend richting de balie bibberen. Gelukkig smaken de biefstuk en garnalen er geen spat minder om. En de Kenny’s Cooler en Jamaican Cowboy (voor de kenners) zeker niet. Uiteraard wacht er thuis warme koffie en de rest van het seizoen van The Rookie.

Morgen staat er weer een roadtrip op stapel, dit keer naar de Westkust, om het licht te zien. Dat is dan ’s avonds, overdag gaat misschien het licht wel uit. We houden U op de hoogte.

We gaan het huis verlaten. Weliswaar voor 1 dagje/nachje, maar toch. We zoeken het zonnige Zuiden op. Niet dat het veel uitmaakt, net als hier is het in Hollywood ook gewoon 82F = 28°C. Hollywood hoor ik U zeggen? Als in Tinseltown, Fakecity, met al die zogenaamde filmsterren, Links als Rusland, totdat je ze aan de knip komt? Nee, totaal niet, wij gaan naar Hollywood aan deze kant van het land, net boven Miami, naar de rocksterren, in dit geval Southern Rocksterren, sterker nog, DÈ Southern Rocksterren; Lynyrd Skynyrd, bezig aan een langdurige Farewell Tour.

Ze treden deze keer op in het Seminole Hard Rock Hotel & Casino , en dan in het Hard Rock Live, een mooie grote zaal waar 7000 m/v etc. in kan. En met een subliem geluid, kan ik U nu zeggen. We hebben ze hier al eerder gezien, maar in een, toen nog, kleinere zaal. Goede vooruitgang dus. Het pas nieuw geopende hotel is net zo subliem, in de vorm van een gitaar, prachtig. De weg ernaartoe is ongeveer 360 kilometertjes en een groot deel ervan doen we over de Florida Turnpike, de tolweg die Centraal en Zuid Florida verbindt. Kost een paar cent, maar schiet wel lekker op. En om de 60/70 kilometer heb je er Service Plaza’s, wel zo handig, voor zowel de inwendige als uitwerpende mensch, en natuurlijk de automobiel. De Dodge lust met z’n 1 op 8 af en toe wel een beetje 😊.

Als de goedgevulde sandwich er weer in zit zijn we ongeveer halverwege en pakken we een stukje zuidelijker de Interstate 95 voor de laatste, tolvrije, 120 KM. 2x 5 banen en toch nog onbenullig druk deze vrije Zaterdag, maar slalommend komen we uiteindelijk bij de afslag Hollywood. Dan is het nog 2 brugjes over (West Lake en Stranahan River) naar de eilanden, waar Marion een heel leuk hotelletje heeft gevonden, Villa Europa Hotel, minder dan een minuut lopen van het brede zandstrand. We worden ontvangen door een Hispanic (Mex of Cubaan, dat wordt niet duidelijk), die werkelijk geen letter Engels spreekt. Hij geeft ons een papier met daarop onze naam, kamernummer, code van het deurslot en de WiFi en nummer van de (eigen) parkeerplaats. Hij heeft een sponsorshirt aan van AMG/Mercedes & Lewis Hamilton, dus proberen we hem in ons carbón-espanol aan te moedigen voor de race van morgen en “onze” Max. Hij begrijpt er geen ene culo van, dus laten we het maar zo. De kamer is schoon, ziet er goed genoeg uit en de zon schijnt.

Het is goed druk op het strand, en aan de boulevard erlangs is van alles te beleven. Winkeltjes, restaurantjes en zelfs een Margaritaville Resort met veel entertainment. Dat is wel zo’n beetje 1 van de weinige grote hotels hier. Heel veel, net als het onze, kleine hotelletjes, 10/20 kamers, misschien niet allemaal heel modern, maar wel uiterst gezellig aandoend. Na het strandbezoek is het voor ons tijd om naar dat hele bijzondere hotel en zijn omgeving af te reizen. Ongeveer 20 minuten later arriveren we bij het niet te missen bouwwerk. En schuiven de Dodge in de Winners Garage 😉

Bij de Box Office worden onze Will-Call kaarten (entreebewijzen voor de buitenlandse gasten) opgehaald en dan is er nog tijd genoeg om even plaats te nemen achter 1 van de duizenden gokkasten, in dit geval Marion’s favoriet. Want daar ontkom je nooit aan in een serieus casino, gokken. Het is vrijwel onmogelijk om ergens, zeg maar hotel, restaurant, concertzaal, plee, te komen zonder dat je langs de kasten en tafels geleid wordt. Daar kun je je tegen verzetten, of er een verzetje van maken. Wij doen het laatste en spelen allebei een half uur, met een winst van wel $0,10. Dat is altijd nog beter dan het verlies van de inleg 😊

Dan is het tijd voor een lichte maaltijd, dus een hotdog, ook een favoriet van Marion, gaat er wel in. Alleen deze niet helemaal. Hij is niet alleen footlong maar ook nog eens dickdik, dus een beste hap, genoeg om de hele avond op te teren. En dan is het tijd om in de rij te gaan voor het concert. Dat is al een fenomeen op zich. Bij andere concerten staat er een hele kluit volk voor de poorten, maar in dit casino is het een rij, meanderend door het hele casino en voor verbazing zorgend voor diegene die niet weten wat een Skynyrd publiek is, één grote, luidruchtige familie. En daar zouden ze later op de avond nog een keer van opkijken.

Onderweg komen we, als Jeff Fa Fa Dunham fans (note; we hebben net kaartjes gekocht voor een show volgend jaar), nog een bekende tegen en dan is het de zaal in. Dat gaat heel soepeltjes en we zoeken eerst onze zetels maar eens op. Mooi midden voor het podium op het eerste balkon, alleen is het er stervenskoud. De airco staat op standje Iglo, dus liften we weer even terug naar beneden waar ze warme kleding verkopen. En op al die kleding staat ook nog eens de naam en/of afbeelding van de band van vanavond. Dat kan geen toeval zijn. En zo maakt het casino toch nog winst op ons, want echt weggeven doen ze het hier niet. Maar we zijn er blij mee, en niet alleen omdat het de kou enigszins draaglijk maakt. Wat ze ook niet weggeven zijn de consumpties; 6 dollar voor een flesje water en het dubbele voor een biertje. Zo blijf je wel nuchter, iets wat niet iedereen lukt overigens, die bekijken het concert door heel andere, bijna dichte, ogen 😀 . Maar de kou trotseren was in dit geval helemaal de moeite waard. Het was GE-WEL-DIG !!

Het voorprogramma, de Curt Towne Band, ook Southern Rockers, ook uit Jacksonville FL, was ook geheel niet verkeerd, maar wel van een andere orde als de headliner. Alle toppers kwamen voorbij, hetzij een paar minder dan onze laatste US show, in Jacksonville vorig jaar. Daarvan hebben we ook nog de live-cd aangeschaft (we waren er tenslotte bij), die hier, in samenwerking met de band, verkocht werd door de lokale “shriners” die hiermee geld inzamelen voor goede doelen, in dit geval een kinderziekenhuis. De uitsmijter was zoals altijd de wereldhit Freebird, samen met Sweet Home Alabama de bekendste nummers van Lynyrd Skynyrd. Een wereldconcert, en dat vonden niet alleen wij, want toen de 7000, overigens ook weer heel soepeltjes, de zaal verlieten werd het hele casino nog even getrakteerd op wat liederen en leuzen, waar van de bekende kreet USA USA !! x 25 voor alweer vele verbaasde gezichten zorgde, en voor veel luid applaus van diegenen die het wel doorhadden 😊. Kippevelmomentje hoor.

Als een ware editor heb ik de Lynyrd Skynyrd video op verzoek van JoepTjoep Pravda inmiddels aangepast. Was toch al niet zo’n fan van AC Donald Duck DC

Velen bleven achter, velen reden uit, en dankzij de Local LEO’s ging ook dat vlotjes en waren we zo weer onderweg naar het strand. Daar genieten we nog even van de Breeze en duiken dan onder.

ZONDAG

Ontwaken we op tijd, want het is tijd voor Max. Gevonden op ESPN zien we dat Max niet de winst in de eerste bocht pakte, zoals vader Jos even ervoor in een interview gehoopt had. We kijken niet de hele race, want we moeten zelf nog een stukje racen, de hele 360 KM terug. Maar we volgen Max wel via NOS teletekst en MiFi. Wie hem dankzij ons ook volgt is de Hispanic medewerker van gisteren, die nietsvermoedend in het, ietwat rommelige, kantoortje zit als we uitchecken. Marion probeert hem via Google Translate, en zelfs zijn eigen telefoon waarmee hij de baas belt om te vertalen, dat er echt een race aan de gang is. Ten langen leste troont ze hem mee naar onze kamer, zet de TV weer aan en dan wordt het duidelijk. Hij is helemaal in de wolken, of nubes, zo U wilt. Onderwijl (het ging niet soepeltjes) klik ik nog even een pic van een leuke mini aan de overkant. En dan is het toch echt tijd om te gaan.

Over de twee brugjes slaan we rechtsaf de US1 op, waar 100 meter verderop onze ontbijtleverancier zit, U raadt het al, de Mac. Niet alleen voor de koffie deze keer, maar ook Egg McMuffins en verse jus komen op het scherm voorbij. Goed gevuld duiken we de I95 weer op die we nu een stuk verder volgen dan gisteren, om die bij Port St. Lucie te verruilen voor de Turnpike, die tot hier nagenoeg parallel met de I95 meeloopt. Marion schiet nog een fotootje van een bord dat ze grappig vind en gisteren al gezien hadden, en we doen weer een (andere) Service Plaza aan voor koffie en cake. Ruim 3 ½ uur na vertrek draaien we Lindfields weer in. Misschien toch iets te hard gereden, net Max 😉

De rest van de dag werk ik aan dit epistel, hang wat in de zon en wilde nog zwemmen of bubbelen. Daar is het voor mij niet van gekomen, want je hebt een deadline of niet, toch? Aan het Turkey Run fotoalbum kom ik niet eens toe, dat is voor morgen. In het kader van het strandbezoek kiezen we vanavond voor de Bahama Breeze, dat is sowieso altijd goed, ook zonder zeezicht. Tot morgen.

Gisteren hoefde er geen letter op papier, simpelweg omdat er niks gebeurd is. We zijn nauwelijks de deur uit geweest. Alleen voor het traditionele Turkey Dinner moesten we echt zelf naar de Cracker Barrel, en het smaakte weer prima. Alleen de Pumpkin Pie ging er niet meer in, maar die ging geboxd mee naar huis. In het kader van de bezuinigen had ik nog het idee om ons aan te melden bij Salvation Army, die delen zoals ieder jaar, gesponsord door Golden Corral, rond de 20.000 gratis kalkoenmaaltijden uit. Dus daar konden ook wel 2 Nederlanders bij aanschuiven was de gedachte, maar ik wist op voorhand al dat ik dat niet door de commissie kreeg 😉. Lekker weertje, dus hangen we de hele dag in en om het zwembad met uitstapjes naar de jacuzzi, that’s it.

Maar vandaag is een nieuwe dag, zijn we uitgerust en mogen dus wel weer wat actief worden. We hebben minimaal 3 afspraken met onszelf gemaakt en die liggen allemaal aan de Oostkust. De Dodge zit weer vol peut en we kunnen op pad voor onze eigen Black Friday shopping spree $$$!!! Uiteraard gaan we weer tollen, en aan het eind van de tolweg wacht natuurlijk de vaste koffiestop bij de Mac in De Bary. Vanaf daar wordt het de toeristische route via DeLand omdat dat stadje altijd zo mooi versierd is voor kerst.

Uiteindelijk komen we dan op onze eerste bestemming; Destination Daytona. De sneeuwbal is al in huis, maar we vinden hier altijd wel wat om aan te schaffen 😊

En dat is gelukt. Niet alles van onze gading konden we vinden, waaronder helaas het gewenste vest, maar de onderdelen wel en nog wat andere dingetjes, dus missie redelijk geslaagd. Echt Black Friday-achtig zijn ze hier niet, want de korting is max 10% en dan moet je ook nog voor een x-bedrag aan originele HD spullen kopen, dus de korting hield niet echt over. De volgende stop deed het beter. Bij Hot Leathers was de korting minimaal 30%, ongeacht het bestede bedrag. Now we’re talking, en ze hebben ook nog het gewenste “vest”, an sich al beduidend goedkoper dan bij Rossmeyer, en dan ook nog 30% off. En in tegenstelling tot met Bike Week kun je de automobiel bijna voor de deur parkeren in Main Street Daytona Beach. Op naar de volgende bestemming.

We verlaten het eiland en karren richting International Speedway voor de grootste jaarlijkse autoshow en swapmeet van de USA, de fameuze Turkey Run, dit jaar al weer voor de 46^ste keer gehouden tijdens het Thanksgiving weekend. Parkeren bij de Speedway is altijd (ook met Bike Week) een verrassing. De ene keer achter het stadion, de andere keer ervoor, soms opzij en we hebben ook al een keer op een verre parkeerplaats bij een school gestaan. Wel is er altijd vervoer naar binnen het stadion, dat is goed geregeld. Vorig jaar was het nog voor het stadion, dus die kant togen we op. Nu was het aan de overkant van de weg van het stadion en tegen die tijd dat ik dat door had was het onmogelijk om nog tussen de lange rij auto’s, 4 banen van mij verwijderd te komen, dus besluiten we om bij de eerste de beste verkeerslichten te keren. Na de keerzijde was er plots een ingang naar Lot 4, de parkeerplaats het dichtst bij de tunnel het stadion in. Normaal alleen met een blauwe kaart, maar nu lieten ze iedereen, inclusief ons, toe. De shuttle door de tunnel stopte 25 meter van ons vandaan, dus voor het duo met de mindere knieën een perfecte oplossing.

De jongedame achter de kassa vertelde ons nog wel dat we aan de late kant waren en er heel veel auto’s het stadion aan het verlaten waren, en dat het dus misschien zonde was om de entreegelden te betalen. No sweat, onze fout, wij zijn laat (damn Black Friday 😉), maar we willen toch graag naar binnen. Zo gezegd, zo gegaan, en er stonden toch nog enkele duizenden bolides te bewonderen, en ik heb mijn nieuwe herinnerings t-shirt weer kunnen kopen, dus ook deze missie geslaagd. Ondanks de ruzie met de Panasonic Lumix toch nog behoorlijk wat foto’s geschoten (Thank Jobs for Iphone), waarvan een selectie in dit verslag komen te staan. De rest, en een videootje volgen later. Daar is op dit moment even geen tijd voor, helaas. Ik maak daar wel even een aparte pagina van.

Het probleem met de camera is ondertussen opgelost (Google is your friend), en was nog simpel ook. Bij het inzoomen ging de video-opname vanzelf aan en is de fotoknop uitgeschakeld. Je denkt dat je een foto maakt, maar er staat niks op, want hij is aan het videoën. Daar wordt een mensch niet vrolijk van, zeker niet als er net weer zo’n schitterend gerestaureerde oldtimer of musclecar voorbijkomt. Voor dat de Lumix ging vliegen heb ik hem maar gauw aan Marion overgedragen en thuis het probleem bij Google neergelegd. Het was een bekend euvel en 1 van de oplossingen zowel briljant als eenvoudig. Geef de camera een blowjob. Als je met de mond over de ontspanknop en zoomhendel heen een keer goed hard blaast zou het opgelost moeten zijn. Er schijnt zich tussen deze knoppen en de videoknop stof te kunnen ophopen, en de blaasactie lost het probleem op. Top!

Over blowjob gesproken, bij mijn t-shirtdealer hing ook nog een hilarisch shirt met 3 portretten met teksten eronder; More Jobs, No Jobs, Blow Jobs. Raadseltje voor de lezers, welk portret hoort bij welke tekst? 😊 De swapmeet die bij de Run hoort is er ook 1 van het aparte soort. Tonnen onderdelen en gereedschappen, van nagelnieuw tot rood verroest, komplete motorblokken van allerlei kunne en inhoud en tientallen kramen met versiersels, neons, borden, beelden en wat dies meer zij voor de professionele man/womancave van de doorgewinterde petrolhead. Ik wil alles kopen, echt alles.

Maar ten eerste laat de kofferruimte dat niet toe, en ten tweede is mijn homecave al nagenoeg vol. Wat minder vol is zijn onze maagjes. Door de drukte is de lunch er helemaal bij in geschoten, en leven we na het ontbijt op een paar Munchies. En omdat we “van boven” komen is 1 van onze top 3 restaurants een goede optie, Abuelo’s. Die ligt vanaf ons huis gezien een beetje uit de richting (de meeste restaurants liggen op 5 tot 10 autominuten), maar nu is het een afslag onderweg. John Young Parkway brent ons bij The Loop, het winkelplein waar Abuelo’s zich bevindt. Voor ons naderen we nu uit een vreemde richting, dus nemen de eerste de beste afslag van The Loop. Fout!! Grote FOUT!! Want het is Black Friday, en we staan dus op de parkeerplaats zeker een half uur in de file ☹, om aan de andere kant de parkeerplaats weer te verlaten en 2 afslagen verder, bij Abuelo’s, er weer op te rijden, daar waar nauwelijks verkeer is.

We worden weer warm ontvangen en bestellen gelijk maar weer als altijd een Mojito, en bestuderen de kaart. Normaal nauwelijks nodig, maar deze keer verstandig, want hij is veranderd. Op de vraag van de Maître D (Hele foute grap, maar in dit geval Maître Double D 😀 ) of alles naar wens is doet Marion een wedervraag; waar is mijn favo-gerecht gebleven? Honey Glazed Pork staat er niet meer op, maar de Maîtresse wil graag even vragen of de keuken het zou willen maken. Even later komt chef Mike persoonlijk langs om te zeggen dat het wat tijd vergt om zoiets te brouwen, maar als we het een volgende keer weer willen we even een paar uur tevoren moeten bellen en hij dan zorgt dat Marion er weer van kan genieten. Super Service. Genieten doen we sowieso wel van de maaltijd, en helemaal opgevuld gaan we weer richting Lindfields voor de koffie, met de Pumpkin Pie van gisteren, die ook goed smakelijk is. En op primetime TV zijn er bij CBS 2 Frosty films. Jippieeee!

Morgen is het een reisdag, dus moet er weer een verslag gemist worden, maar dat maken we Zondag weer helemaal goed. Maar wel na Max en de F1, al is dat makkelijk, die wordt hier ‘s morgens om 8 uur uitgezonden. Prettig Weekend allen.

Say what? Het zit zo, onderweg naar Melbourne Beach hoorden we de DJ van SXM 37 Octane een oproep doen aan een ieder die het aanging vanavond toch maar voorzichtig te zijn met de liquor, zeker als je nog moest rijden. De avond voor Thanksgiving stond immers bekend als de meest drankvolle avond in de US. Nu waren wij altijd van mening dat dat St. Patricks Day was, maar hij kwam erg overtuigend over. En dat het zo is kunnen we nu beamen. Toevallig was gisteren de fles Cinerator open blijven staan en dus volledig verdampt 😉, en omdat je toch wat voor eventuele gasten in huis wil hebben gingen we maar een paar nieuwen halen bij onze eigen drankboer, de Walmart Liquorstore om de hoek. Normaal loopt daar meestal een man of 2, 3 rond, maar nu was het alsof ze het weggaven. Alle 3 kassa’s open en nog stond er een fikse rij. Het klopt dus.

Maar enfin, we waren dus onderweg naar het strand. Voor de bekenden hier, de US192 zal in St.Cloud over een paar maand wel klaar zijn (mag ook zo langzamerhand wel), en de mannen/vrouwen asfalteerders leveren prima werk. Hoe we dat weten? We hebben er ongeveer een half uur op ons gemak naar zitten kijken, en toen mochten we weer verder rijden. Het volgende stuk US192 is natuurlijk een stukje autorijdersparadijs, cruisecontrole op 70 en af en toe een rukje aan het stuurwiel, dat is het wel zo’n beetje. Niets of niemand in de weg, en je bent zo in Melbourne. Daar ga je ook vlot doorheen en aan de andere kant van de Indian River loop je zo het zand in.

Voor een tiental kwartjes in de parkeermeter ben je ongeveer 2 uur onder de parasol. Langer kan ook, maar wij zijn meestal na 2 uur wel uitgebakken. De terugweg liep een stuk soepeler, dus was er nog tijd voor het bovengenoemde bezoek aan onze drankdealer. Dan is het al way after dinnertime, maar we kunnen direct aanschuiven bij Rock & Brews, waar ik voor de verandering eens een pizza neem. Het eerste plan was Pulled Pork, die smaakte de vorige keer uitstekend, maar toen zag ik de pizza’s, waarvan er ook eentje met pulled pork, dus was ik om. Hij was fijn, maar de volgende keer doe ik hem toch weer zonder de Italiaanse bodem. En dan is het tijd voor koffie en SWAT.

Bij thuiskomst zien we dat Uncle Siemen iets achtergelaten heeft in het blikken huisje wat ze hier brievenbus noemen. Er zit een pakketje in met “a gift from the great state of Georgia”. Zo’n beetje het meest foute t-shirt ter wereld, althans volgens de Policors en andere neuzelaars. Ik vindt hem gewoon geinig, al had de B bij mij beter voor Beer gestaan. Maar (glim)lachen is het wel 😊

Morgen dus Dranksgiving, en behalve kalkoen staat er niks op het menu. Rustdag, latersss.

(no offense intended 😊)

We zijn van ons zelf niet van die wandelaars, laat staan trailers, hooguit trailer-trash 😉, maar na de ervaring van de vorige reis, een tripje naar de bar die geen bar was (Circle B Bar Reserve, zoek maar op) gaan we ook deze keer weer naar een Reserve, maar dan met een P, wat het ook gelijk een stuk duidelijker maakt. Disney Wilderness Preserve, door Marion op het Interweb opgedoken, getriggerd door de naam. We hebben namelijk goede herinneringen aan Fort Wilderness waterpark River Country, ook van Disney, maar al weer bijna 30 jaar gesloten, het waterpark althans, dus als we hier vandaag net zo veel plezier beleven is het voor ons goed.

Dus gaan de twee verrotte linkerknieën op pad voor de langzaamaanwandeling door de natuur. Aangekomen bij het adres, ongeveer 40 KM bij ons vandaan, net buiten Poinciana voor de kenners, staan we voor een privéweg van Disney, een KM of 3 lang met om de 150 meter een soort van chicane, ongetwijfeld bedoeld om de snelheid uit de vehikels te halen`, maar schitterend om zo snel mogelijk te nemen (er is toch geen ander verkeer inde buurt). Dat begint al goed 😊 Aan het eind van het circuit ligt het Welcome Center, helemaal op zijn Disneys. Mooie gebouwen, kompleet (volgens de borden) gemaakt uit duurzame materialen en de omgeving, grasvelden gemaaid als waren het biljartlakens. Daar kunnen ze bij de gemeente Zwolle nog wat van leren.

Nu is dat duurzame wat relatief. Er liggen een soort van zonnepanelen op, maar veel stroom zullen ze daar niet van hebben. Sowieso iets wat ons hier al jaren verbaast, zonnepanelen. Je hebt hier zeker meer dan 300 dagen zon, en niet zo’n beetje zon, gewoon volop zon. En toch zie je bijna geen panelen die die zon kan gebruiken. Op weg hiernaartoe zien we mondjesmaat wat liggen. Zo weinig dat het gewoon opvalt. Daar zouden ze eens wat mee moeten doen (vrij naar Johma). In het Welcome Center liggen kaartjes met de trails erop en een uitleg van wat je zo allemaal tegen kunt komen aan plant en dier. En dat is nogal wat. We besluiten niet de langste, niet de kortste, maar de middelste, rode, trail te doen.

En zo duiken de trekkebenende vrouw en de verwarde man de natuur in. Wel velden, maar geen wegen te bekennen, behoudens het eerste stukje, dat is een betonnen pad. Maar na 100 meter houdt dat op en laveren we tussen de RHAPIDOPHYLLUM HYSTRIX door de jungle in. Volg de rode pijlen en het pad. Dat pad is soms gras, vaak zand en af en toe modder, dus echt soepeltjes lopen is een uitzondering. Gelukkig kon de knie wel wat oefening gebruiken ☹ Buiten de hysterische lage palmen zien we velden van een soort van Cortaderia selloana (ik zeg maar kattestaarten), maar daar blijft het dan ook bij. Halverwege de rode trail komen we bij een meer.

Ook daar beperkt zich de populatie tot 2 of 3 mussen, dus met de 4 vlinders onderweg lijkt het dat ze daar heel goed in stand zijn de boel te beschermen (preserve), maar nog beter in het verbergen ervan. Geen kip te zien, de hele trail niet. Zelfs geen Anhinga, zeg maar de Floridiaanse zeemeeuw, die je hier normaal bijna niet kunt ontwijken. Of de Sandhill Crane, die zelfs bij ons door de wijk paraderen. Volgens ons zijn ze allemaal op wintersport. Aan het meer was het, zoals eigenlijk overal wel, heerlijk rustig. Er stonden wat bankjes en daar hebben we fijn uitgerust voordat we weer terug moesten hobbelen. Ook de terugweg gaf geen teken van leven. Het is maar goed dat Disney hier geen entree heft, want dan hadden we ons geld teruggevraagd.

Zelfs de beloofde giftige slagen gaven niet thuis, en zo hadden wij het idee dat, behalve de moeizame maar wel erg stille wandeling, we 2 uur kwijt waren geraakt die we nooit meer terugvinden. De weg terugvinden was een stuk makkelijker, en na een lunchstop en de verplichte Walmartstop genieten we thuis nog even van koffie, zon, zwembad en jacuzzi. Voor de maaltijd is de keuze ook snel gemaakt, het is tenslotte Deutsche Dienstag, dus we doen weer een poging bij de German Grill.

 En vanavond zijn ze inderdaad wel geopend, en is het zelfs al gezellig druk, hoewel niet vol. Bij binnenkomst worden we gelijk geroepen door een gezelschap aan 1 van de tafeltjes. Het blijken een viertal “onbekende” bekenden, ook dit keer weer van diverse fora èn van diverse zaken. Arjan en Ina, ook Floridaverslaafd en ook met een eigen huis hier (net als RJ en Caroline van de koffiedate) kennen we van de social media, en hun gezelschap, Teo en Trudy, kennen we, en zij ons, van hun voormalig reisburo, American Vacations, waar we diverse keren tot volle tevredenheid Amerikareizen geboekt hebben. Het reisburo hebben ze 8 jaar geleden verkocht, maar hun liefde voor Florida is gebleven, want ook zij hebben hier een woonstede. Herinneringen worden opgehaald en weetjes uitgewisseld, kortom ook weer een leuke ontmoeting. Zo zie je nooit een “bekende”, zo wordt het dagwerk 😉

Maar dan is het toch tijd om te tafelen, en het begin is niet verkeerd. Warsteiner van de tap. En de serveerster is opgetogen dat we haar in haar eigen taal aanspreken. We geven aan dat we hier Sonntag ook al waren. Entschuldigung, maar de Sonntagabend liep zo slecht dat de zich maar beperken tot de lunch. Hebben ze zelf ook wat vrije tijd. We gaan voor de Wiener en de Zwiebel en komen erachter dat het wel heel kleine olifantjes zijn die hun oren eraan gegeven hebben. Maar dan wel allebei voor 1 portie, dus er is genoeg. En het smaakt ook zeer genoeglijk, net als de Kartoffelsalat. Een goede tip en echte aanrader, de German Grill. We beloven dan ook zeker terug te komen, en moeten dan ook maar eens opbiechten dat we Holländer zijn. Dat zal aankomen 😊

 De koffie is thuis op z’n Hollands, maar wel geroosterd in Colombia en we maken ons op voor een CBS televisieavondje. Al onze favoriete NCISsen komen voorbij, en we zijn er ondertussen ook achter dat de villa een nieuwe set-top box (een soort Ziggo Horizon) heeft dus we kunnen pauzeren, spoelen enzovoorts. Dat maakt het kijken hier (3 minuten TV – 2 minuten reclame) een stuk makkelijker. En zo komen we op rolletjes de avond door. Morgen wordt het nog warmer, 27° wordt er voorspeld, dus gaan we de Atlantische Oceaan maar eens opzoeken. Maar dat hoort U wellicht morgen.