Eigenlijk bedoel ik hiermee te zeggen dat de wonderen de wereld niet uit zijn, en met name bij de winkel van Sam Walton. Daar kun je, en met je bedoel ik wij, namelijk weer online bestellen. Voor de Amerikanen een koud kunstje, maar voor ons Hollandezi de laatste jaren een hele kunst. Waar het voorheen een gesneeien koekie was om je order te doen en te laten bezorgen waar dan ook in de US (weten we uit ruime ervaring), de laatste paar jaar wilden ze niks meer met onze creditcards van doen hebben. Maar nu hebben we Paypal.

Toen Marion dat waarnam op de website van Walmart heeft ze direct de proef op de som genomen en vorige week een wonderzalfje voor de knie besteld, en dus betaald met Paypal. En in plaats van “your order has been declined” kregen we nu een mailtje met “your order has been processed” en kort daarop de bevestiging en de afhaalcode voor bij onze nieuwe favoriete Walmart. Maar voor dat we dat gaan doen vandaag moesten er nog wat logistieke online problemen opgelost gaan worden. Het was bijna onmogelijk om op de websites van T-Mobile en SunPass te komen. De eerste om onze mi-fi aan te melden en van dollars-voor-GB’s te voorzien en de tweede om de Dodge in te voeren. Nu is dat laatste niet verplicht want het tolkastje wordt direct geactiveerd als je door een tolpoort rijdt, en de betaling wordt automatisch aangevuld, maar we vinden het fijn om een einddatum in te voeren zodat hij in ieder geval stopt, mochten we hem vergeten bij het huiswaarts keren.

Met de mi-fi is een ander verhaal. Geen dollars is geen mobiel internet, en dat kan in deze tijd niet meer, toch? De myTmobile website is al sinds jaar en dag een drama, en iedere keer wordt beloofd het op te lossen. En iedere keer moeten we via Messenger de zaak aan de praat laten maken. Ook nu weer. Er staat voldoende geld op het account, maar om dat in de lucht te krijgen is het probleem. Vriend Austin van het messageboard maakt het ook deze keer weer keurig klaar, maar verteld erbij dat we voor de volgende week weer contact moeten opnemen voor die week. Dat gaan we doen en dan is ons account leeg en stoppen we maar met het T-mobile drama en gaan op zoek naar wat nieuws. SunPass is gelukkig wel weer in de in de lucht, dus die zorg is weg. Ondertussen is het al weer lunchtijd geworden met dat geneuzel en gaan we de deur uit voor wat shopwerk.

Eerste stop is Harley Davidson South waar Marion zowaar haar 2019 snowglobe (foto volgt nog) vindt, die ze daar normaal gesproken nooit verkopen. Die is binnen. En ook het contactslot voor onze roze vriend is binnen, maar dat is geen verrassing want die was 2 weken geleden al besteld. Verder is hier niks van onze gading (dat lossen we bij HD Destination Daytona wel op 😊) dus gaan we naar de buurman voor de lunch. De Quesadilla’s smaken weer prima. Volgende stop is Walmart.

Waar we op de parkeerplaats een wonderlijk automobiel waarnemen. Van dit soort, met de 28, 30 en/of 32” wielen hebben we er vanochtend al een paar meer gezien, dus we vermoeden een meeting. Dat zoiets de weg op mag verbaast ons iedere keer weer. In de winkel van Uncle Sam wordt de kar volgeladen met de boodschappen die we gisteren overgeslagen hebben, plus een shitload aan drugs, al dan niet op bestelling. Ook mijn favoriete scheerwater wordt weer in bulk ingeslagen zodat ik weer een paar jaar vooruit kan. En dan naar het pickup-point voor de wonderzalf. Voorheen was dat altijd een loket achter in de winkel, maar bij “de nieuwe” aan Old Lake Wilson Road is dat een niet te missen knaloranje zuil (de Pickup Tower) direct bij de ingang van de winkel. En hij werkt monster. Als je komt aanlopen gaat er een klep open waar je op een toetsenbord je ordernummer kunt intikken, of de barcode uit je bevestigingsmail kunt scannen, de klep gaat dicht, en in een paar seconden zoeft je bestelling, ingepakt en voorzien van bon, naar beneden, gaat de klep weer open en kun je hem pakken. Erg mooi, snel en praktisch. Dat gaan we vaker doen.

De boodschappen worden naar huis getransporteerd en dan is het al weer tijd voor de volgende afspraak. Niet dat wij zo tijdgebonden aan afspraken zijn, maar onze mede-afsprakers hebben een strak schema, en daar houden we ons graag aan. Dus vliegt de Dodge naar Celebration waar we een koffiedate hebben met mensen die we al heel lang van nabij kennen, maar nog nooit ontmoet hebben, mede Florida/Amerika liefhebbers Robert-Jan en Caroline. Ook RJ is een liefhebber van dikke SUV’s en we zijn nog maar net op Market Street aangekomen als er een vette Suburban langsschuift waarvan de chauffeur ons toewuift. Dat kan dus niet missen, onze koffiedate. Na een hartelijke kennismaking zoeken we een plekje op het terras van Market Street Café waar de praatgrage maar nietszeggende serveerster hooglijk verbaasd is dat we alleen maar wat willen drinken, zo verbaasd zelfs dat ze het 10 minuten later weer komt vragen. En als ik dan nog vraag om een 2^e consumptie blijkt ze niet te kunnen leveren wat ze eerder op zeker toegezegd heeft. Die is met de 10% tip ruim betaald, vind ik althans.

Maar de gezelligheid was er geen spat minder om. Uiteraard werden er van allerlei Amerikaanse ervaringen uitgewisseld en aan wederzijdse kennis van gewoontes en omstandigheden ontbrak het door diverse gezamenlijke social media ook niet. Kortom, erg leuk deze live ontmoeting, en er zullen er ongetwijfeld nog meer volgen. Tenslotte zijn we allemaal met enige regelmaat Stateside 😊. Time flies when having fun, bleek maar weer, en ons gezelschap moest al weer door naar een volgende “verplichting” 😉, de kerstborrel met de muis. En wij gingen ons opmaken voor de maaltijdkeuze. Maar niet nadat er nog even een paar plaatjes geschoten worden van de motor voor onze tafel. Die pakken beter uit dan de selfie van het gezelschap 😀

Van onze traditie om dag 1 te verblijden met een bezoek aan Texas Roadhouse zijn we afgestapt. De volgende dag is er namelijk de Monday Medallion Special en die is werkelijk speciaal, vandaar. Dus werden er diverse opties bedacht. Cracker Barrel was er 1 van, maar toen bedacht ik me de tip van Gerrit & Joke (en Monique), ook al van die mensen die we “kennen” via de socials, maar eigenlijk maar één keer vluchtig gezien hebben. De tip was die van het Elefantenohr, iets waar ik in een vroegere carrière naar uitkeek als we in Der Heimat aan het werk waren. Bij ons om de hoek is er, in Formosa Garden Place een nieuw Germaans restaurant geopend, curieus genoeg German Grill geheten 😀 En die heeft een serie schnitzels op het menu, en dat lijkt ons een goed idee.

Maar helaas, zoals bij onze Oosterburen de Zaterdagmiddag strak om 4 uur de Feierabend begint, hebben ook de geëmigreerde Volksgenossen op Zondag zo’n gewoonte, ze werken alleen tussen de middag. En zo staan we dus voor een geschlossenne tür. Gelukkig zit er op het plein nog een stuk of wat meer eetgeleenheden, en RJ heeft me van de week al beetje lopen te stangen met een foto van ons gezamenlijke favoriete gerecht, dus wordt het Outback voor de tonijn en de biefstuk, en beiden waren van uitzonderlijke kwaliteit. As usual wachten thuis de koffie en de TV. Wel met yoghurtbroek en vest aan, want ondanks de 23+° en strakblauwe lucht van vandaag, koelt het ‘savonds goed af. Morgen meer (?)

In een uur en 2 minuten van P119 naar de P3 garage, het was dus rustig op de weg, dat is duidelijk. We mogen zowaar in de nieuwe garage, want de eerste opgang is afgesloten. Staan we wel 50 meter van de lift af, maar dat is overbrugbaar 😊 De bus zet ons af bij balie 26 en ook daar verloopt het vlotjes. Tot daar gaat alles goed. Door de knieklachten van Marion pakken we de lift (de roltrap doet het niet) en kunnen een verdieping hoger nauwelijks de lift verlaten. Jam-packed is het juiste woord. Zo druk hebben we het nog niet gezien bij de tassencontrole en we verspillen hier dan ook een ruim half uur.

We waren er al vanuit gegaan dat het na de scanpoort nog wel even iets langer kon duren want Marions rolkoffer is meestal wel onderwerp van extra controle, zeker nu met alle pilletjes en voedingskabeltjes er in. Maar nee, deze keer was het mijn roller die in een lange rij voor extra controle kwam te liggen, en die door een wisseling van de wacht nog wel even zou blijven liggen ook. Nu zijn we traditioneel altijd vrij vroeg op Schiphol, dus geen paniek. Maar sommige van de medewachters dachten daar anders over, zeker omdat er gewoon helemaal niets in gang werd gezet om nu eindelijk eens aan het werk te gaan. Zal wel protocol zijn daar, eerst 10 minuten ouwehoeren.

Toen de trein weer op gang kwam moesten de meeste van mijn voorgangers ook daadwerkelijk de hele koffer uitpakken, maar de mijne moest even los, stokje met een doekje erdoor om te kijken of ik mijn semtex niet vergeten was (gelukkig wel 😉) en ik mocht weer door. Nog wel even gevraagd wat de scan van mijn koffer dan liet zien; helemaal niks, random controle. Bij de paspoortcontrole stond dezelfde meute in de rij, maar hier werd gelukkig EVE gehanteerd, zodat de Hollanders in een apart vak door de automatische poortjes mochten en we 5 minuten later “aan de andere kant” staan, en waar na een straffe wandeling en de nodige inkopen een welverdiend welkomstdrankje wacht.

Inchepen doen we tegenover Murphys op D10 en ook dat verloopt vlotjes, op de altijd aanwezige handbagageopslag na, en kunnen we plaatsnemen op onze zetels. En wat voor zetels. Normaal zitten we altijd aan de rechterzijde van de 767-300, maar omdat Marion nog al last had van de rechterschouder en daardoor slecht kan hangen/leunen tijdens de slaapuurtjes besloten we te gaan verkassen naar links. Maar op links zit op “onze” rij 17 het personeel tijdens de overtocht, dus adviseerde United rij 18. Ook goed, zou je denken. Maar nee, net goed, zelfs beter. Tussen rij 17 en 18 zit namelijk meer ruimte dan waar dan ook (zelfs de nooduitgang) want daar komt het gordijntje ter afscheiding van wat ze op 16 en 17 allemaal uitspoken. Van dat gordijn merk je niks, ik heb zelfs niet gemerkt dat ze het ophingen, maar de beenruimte blijft eindeloos.

De overtocht liep voorspoedig, grotendeels met de oogjes toe, de maaltijd behoorlijk smakelijk, de warme turkey sandwich net voor aankomst zelfs zeer, en de bijna 8 uur waren zo voorbij. Aankomst op Washington Dulles International Airport was wonderlijk. Ondanks dat er zeker 3 internationale vluchten met ons aankwamen, en we dankzij ons beider knieperikelen niet de rapste in het bos waren, stonden er bij Customs & Immigrations NUL personen voor ons in de (geen) rij, dus konden we bijna zo doorlopen. Letterlijk bijna, want behoudens een fotootje en de gebruikelijke vragen; Kommiedoen en Wanneerrotjeweerop waren we 30 seconden later officieel Stateside. Geen vingerafdrukken, geen moeilijke vragen, zelfs het blauwe douaneformulier mochten we houden.

De “returning Esta” kiosken waren, net als dit voorjaar in Chicago, al weer verdwenen, dus dat zal wel geen succes zijn geweest. Bij de TSA controle (om het vliegveld weer op te komen voor de volgende vlucht) hadden we geen TSA Pré (die je tegenwoordig ook kunt “kopen”), wat in dit geval een pré was, want onze rij was vele malen korter. En zo belanden we bij C4 en moeten we vertrekken van D29, waar je rustig een wandeling van een half uurtje voor uit kunt trekken met 2 geblesseerde knieën. Onderweg pakken we nog een Kerstbakkie Starbucks, zien dan IAD nog niet klaar is voor de kerst, in tegenstelling tot vorig jaar, want de tientallen kerstbomen staan nog op trolleys langs de kant. Die zien we op de terugweg wel in vol ornaat verschijnen.

Maar zover is het nog niet, we gaan eerst nog verder richting het Zonnige Zuiden. Ook die vlucht verloopt soepeltjes en 2 uur later zijn we weer home away from home. Aangezien we maar 1 koffer (met een reserve er binnenin) bij ons hebben spoed ik me vast naar de garage want in tegenstelling tot Washington Airport, waar je wel een spreekwoordelijk kanon kon afschieten, is het hier poepiedruk, en we willen een goede auto (of indien aanwezig een dikke truck 😊). De voorkeur, vooral van Marion, bij de SFAR (Standard SUV) gaat uit naar een Ford Explorer, maar de enige die er staat wordt net voor m’n neus weggekaapt. Er is keuze genoeg, verscheidene Chevy’s, GMC’s en ook buitenlandse automobielen, helaas geen dikke trucks, maar iets verderop valt mijn linkeroog (de rechter kijkt in het vestzakje) op de Dodge Durango, normaal een FFAR (Full Size), een auto die ons in Seattle zeer goed bevallen is, en dus sleutels zitten erin, dus die is ons. Ik sluit hem af, stop de sleutel in de zak en wacht op Marion voor overleg.

We zijn er samen snel uit en laden de zooi in. Vol in het leer, alle denkbare opties, waaronder Navi (je weet maar nooit of je het nodig hebt) en ook het o zo fijne (en werkende) SiriusXM. Bovenal staan er op de achterzijde 2 leuke toevoegingen, A4 en R/T. Het eerste betekent dat alle 4 wielen meedoen aan het rijwerk, leuk, en het tweede slaat op de motor, 5.7 liter in plaats van de karige standaard 3.6.

IT’S A HEMI 😊😊😉

En dat is te merken ook. Sjeeeses, als je hem vloert zit je zo op de 90 MPH, Straight To Hell, zoals Ozzy al zei. Ik heb dat natuurlijk alleen maar even voor de test geprobeerd, dat snapt U toch 😀 Wij gaan Straight To Publix voor de broodnodige ontbijtboodschappen en steken om klokslag 10 uur de sleutel in Primrose Drive, 21 uur na vertrek van de Rembrandtlaan. We zijn weer thuis, en het is 21°.

Op veler verzoek (met dank aan Bianca B. voor het herinneren 😉 ) toch maar weer een gratis WordPress pagina aangemaakt. Het is tenslotte niet voor niks gratis en voor niets. Ik heb het idee dat het deze keer vooral een fotoverslag is, dus of er veel verhalen op komen is natuurlijk afwachten van wat er allemaal vermeldingswaardig is, maar mezelf kennende zal dat ook wel weer loslopen 😊.

Loslopen zal er wel meer want we gaan op zoek naar de perfecte kalkoen, kalkoenen op de vlucht, de alom aanwezige wandelende handtassen/laarzen en bovenal een paar ouwe koeien IN de sloot laten. En na afloop van deze retraite hopen we, in het kader van de aankomende KERST(dus geen feest)dagen, te kunnen verklaren dat we het licht hebben gezien al vermoedt ik dat het vooral dwaallichtjes zullen zijn.

We maken het allemaal mee; de DankUwel Donderdag, de Zwarte Vrijdag, de Maandag uit de ruimte, en onverhoopt ook nog wel een paar Blauwe MaDiWoDoVrZaZondagen, maar een Belangrijke Dag is toch wel 30 November. Dan gaan we HardRocken in het casino waar we de afscheidstournee van Lynyrd Skynyrd mogen meebeleven. Nou is afscheidstournee een erg rekbaar begrip want dit is al het 4e afscheidsconcert wat we meemaken, en nummer 5 staat op de planning voor Maart. Maar goed, we doen er alles aan om deze pensioengerechtigden een fijne, onbezorgde oude dag te bezorgen.

U ziet het, het wordt weer een kleurrijke vakantie, en ik hoop dat ik er zelf na afloop ook weer een beetje meer gekleurd op sta. U gaat het allemaal, indien gewenst weer van nabij meebeleven.